brjóstogmjólk, mjólkogbrjóst, brjóstogmjólk, mjólk, brjóst, brjóst, mjólk....

Þetta er svona dáldið það sem ég er að hugsa um þessa dagana. Eftir mjög farsæla brjóstagjöf með fyrsta barn var þetta svona það síðasta sem ég bjóst við að þurfa að hafa áhyggjur af með Agnesi Elínu. Síðustu þrjár, fjórar vikurnar erum við mæðgurnar hins vegar búnar að vera að berjast við of lítið mjólkurmagn. Stundum er nóg, oft er ekki nóg en nóg til að hún kvarti örlítið frekar en orgi og stundum - stundum er bara alls ekki nóg.

Það er alveg ótrúlegt hvað er auðvelt að gefa öðrum ráð og hvað er erfitt að fara eftir þeim sjálfur. Áður en ég eignaðist Eyrúnu Birnu hugsaði ég að ég ætlaði sko ekkert að láta það eyðileggja mig alveg ef brjóstagjöfin gengi ekki upp. Ég myndi bara taka því, gefa barninu pela og einblína á það sem væri raunverulega mikilvægt; að hún væri heilbrigð og fengi ást og umhyggju. Svo bara gekk brjóstagjöfin vel og ég þurfti aldrei að standa við þetta.

Nú er annað uppi á teningnum. Ég hef ekki haft næga mjólk fyrir Agnesi Elínu og auðvitað líður mér eins og ég sé bara ekki að standa mig í móðurhlutverkinu. Ég hugsa alls konar afar óskynsamar hugsanir eins og hversu ósanngjarnt það er að geta fætt annað barnið vandræðalaust en ekki hitt, að ég hljóti að vera að gera eitthvað kolvitlaust í deginum mínum til að orsaka það að ég geti ekki framleitt mjólk ofan í krakkann eða jafnvel að ég hafi komið mér upp einhverjum leyndum sjúkdómi milli barna sem orsaki þetta. Ég hef m.a.s. gengið svo langt að velta fyrir mér hvort það geti í alvöru verið rétt að brjóstabörn séu gáfaðari en pelabörn, hvort ónæmiskerfi Agnesar Elínar verði í molum ef ég get ekki mjólkað ofan í hana og jafnvel hvort mjólkurleysi mitt orsakist af dulinni löngun til að geta skilið krakkann við mig og verið í friði. Þegar verst hefur látið hef ég verið sannfærð um að sökum þessarar eigingirni minnar verði Agnes Elín í besta falli án sömu tækifæra og systir henar í lífinu og í versta falli bæði heilsuveil og heimsk.

Ég tek fram að þessar hugsanir hafa aðeins varað nokkrar sekúndur í einu og þá einungis á þeim stundum sem örvænting mín hefur náð hámarki. Gjarnan á kvöldum þar sem barist hefur verið við hungurgrátur svo tímum skipti. Það að þær hafi krafsað sér leið upp á yfirborðið þrátt fyrir annars ágætis skynsemi mína og dómgreind segir mér þó að þrátt fyrir andúð mína á svokölluðum brjóstafasisma hafi skilaboð hans einhvern veginn náð að rata inn í meðvitund mína. Hvað er málið með það?

Sannleikurinn er sá að ég er tilbúin að fórna ansi miklu til að geta haft Agnesi Elínu á brjósti. Mér finnst magnað að sjá hana stækka og þroskast og þyngjast með einungis þeirri næringu sem ég bý til handa henni. Ég trúi því að brjóstamjólk sé besta næringin sem völ er á fyrir ungabörn. Mér finnst stundirnar okkar þegar hún fær nóg að drekka yndislegar og mér finnst ómetanleg forréttindi að geta myndað þessi tengsl við hana á fyrstu mánuðum ævi hennar. Tilhugsunin um að þessi barátta okkar við mjólkurleysi væri upphafið á endinum á brjóstagjöfinni í þetta skiptið þykir mér óbærileg.

Sem betur fer hefur þessi vika gengið betur. Með ýmsum góðum ráðum frá góðum konum og mikilli þrjósku hefur mér tekist að vinna bug á þessu vandamáli í bili. Það er kannski þess vegna sem ég get sagt núna - Hvað er málið með brjóstafasismann?? Ég er sannfærð um að afar fáar mömmur hætta með börnin sín á brjósti "af-því-bara". Ég trúi ekki öðru en að þær tilfinningar sem ég lýsi hér að ofan séu þær sem flestar mæður finna fyrir þegar þær sjá fram á að þurfa að hætta með börnin sín á brjósti áður en það er orðið tímabært. Þegar baráttan við mjólkina byrjar er því það síðasta sem þær þurfa að heyra að "það geta allar konur fætt börnin sín og ef þú mjólkar ekki nóg þá er það bara þér að kenna". Þetta er kannski ekki sagt með þessum orðum en þetta eru samt skilaboðin. Eins og sjá má hér að ofan er mjög auðvelt að brjóta sig niður þegar maður upplifir getuleysi í þessu frumhlutverki móðurinnar. Það niðurbrot gerist alveg að sjálfu sér og þarf ekkert aðstoð fagaðila við það. Það er gott að taka húsráðum (eða fagráðum) góðra kvenna og fylgja þeim eftir. Ef það dugar ekki til, barnið er svangt og móðurinn líður illa, er ekkert annað að gera en að blanda pela. Þannig er það bara stundum og það er allt í lagi.

Vonandi þarf ég ekki að hafa áhyggjur af þessu aftur. Nenniði samt að minna mig á þetta næst þegar ég berst við mjólkurleysi og fer að taka meira mark á brjóstafasistunum en sjálfri mér.